Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . . Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. . Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Her şey böyle başladı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. . David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. . Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Her şey böyle başladı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar.